|
δὲ Φίλιππος, ὁ τοῦ Δικαιοπόλιδος , πρὸς τὸν (: τὸν Δικαιόπολιν) βαδίζει· φέρει δὲ αὐτῷ τὸ . Ὁ δὲ (: ὁ Φίλιππος), «ὦ ,» φησίν, « πόνει ἀλλὰ τὸ ἄροτρον· δεῖπνον γὰρ φέρω.». Ὁ οὖν λείπει τὸ ἄροτρον καὶ πρὸς τὸν παῖδα βαδίζει. Καθίζουσιν οὖν ὅ τε πατήρ καὶ ὁ παῖς καὶ . τὸ δεῖπνον ὁ Δικαιόπολις «μένε, ὦ », φησίν, καὶ συλλάμβανε· γάρ εἰσιν οἱ λίθοι ἐν τῷ ἀγρὸν, οὐδὲ δυνατόν ἐστιν λίθους ἐκ τοῦ ἀγροῦ ἐκφέρειν, εἰ μὴ συλλαμβάνεις. Σὺ δὲ μέγας ἐστίν καὶ · αἶρε οὖν τοὺς λίθους καὶ ἔκφερε αὐτοὺς ἐκ τοῦ ἀγροῦ.» Πολὺν χρόνον ὅ τε Δικαιόπολις καὶ ὁ Φίλιπος ἐν τῷ ἀγρῷ πονοῦσιν. καταδύνει ὁ ἥλιος, τοὺς βοῦς καὶ πρὸς τὸν οἶκον βαδίζουσιν. |
|