1. Γυνή , Φαίδρα , καὶ δούλη τῇ κρήνῃ προσχωροῦσιν.
2. Ἡ (<-> δούλη) μέλλει οἴκαδ' ἐπανιέναι, καὶ τῇ δούλῃ (= χαλεπαίνει).
3. Ἡ δούλη, «ναί, ,» φησίν, «χαλεπός ἐστιν ὁ .»
4. Τοῖς δούλοις τὴν ἡμέραν ἀγανακτεῖ ὁ δεσπότης.
5. Ὁ δεσπότης ἀγανακτεῖ, καὶ τοσοῦτος φόβος λαμβάνει τοὺς δούλους οὐ τολμῶσιν ἀποχωρεῖν.
6. Οἱ δοῦλοι ἡσυχάζουσι, καὶ ὁ δεσπότης (= ἀγανακτεῖ), καὶ εἰς τὸν βλέπει, καὶ κολάζει τοὺς δούλους.
7. Οἱ δοῦλοι λέγουσιν· «Μὴ κόλαζε ἡμᾶς·» ἀλλ' (= ὅμως) ὁ δεσπότης αὐτοὺς τύπτει.
8. Αἱ δοῦλαι τῷ δεσπότῃ καὶ σῖτον αὐτίκα παρέχουσιν.
9. Ἡ δέσποινα· «Σπεῦδε, ὦ δούλη· γάρ ἐστι τὸ δεῖπνον παρασκευάζειν τῷ δεσπότῃ.»
10. Οἱ κακοὶ δοῦλοι ἐθέλουσι ποιεῖν.
11. Οἱ δοῦλοι· «, ὁ δεσπότης χαλεπαίνει.»