|
Гυνή Φαίδρα τῇ κρήνῃ προσχωρεῖ. Δούλη δὲ ἀκολουθεῖ. Ἡ δὲ δούλη μεγάλην ὑδρίαν φέρει· κάμνει δὲ ἡ δούλη καί, «ὦ (<> δούλη),» φησίν, «μὴ οὕτω ταχέως βάδιζε· μεγάλη γάρ ἐστιν ἡ ὑδρία, καὶ οὐ ἐστι σπεύδειν.» Ἡ δὲ Φαίδρα, «μὴ φλυάρει, ὦ δούλη,» φησίν, «ἀλλὰ σπεῦδε. Δι' ὀλίγου γὰρ μέλλω δεῖπνον τῷ δεσπότῃ. Ἆρ' ἀγνοεῖς ὅτι , εἰ μὴ δειπνεῖ;» Ἡ δὲ δούλη, «ναὶ ,» φησίν, «μάλα χαλεπός ἐστιν ὁ δεσπότης, εἰ ἀγανακτεῖ. Ἐγὼ μὲν τὴν πονῶ, ὁ δὲ δεσπότης ἀεὶ χαλεπός ἐστι πρὸς ἐμέ. Οὕτω χαλεπός ἐστιν ὁ ἀνὴρ ὥστε πάντες οἱ δοῦλοι φόβον ἔχουσιν, (= ἐν ᾧ) ἐν τοῖς ἀγροῖς πονοῦσιν. Διὰ τοῦτο δὲ οἱ δοῦλοι τὸν δεσπότην οὐ φιλόυσιν. Οὐ δυνατὸν γάρ ἐστι δεσπότην φιλεῖν. Εἰ γάρ τις τῶν δούλων καθίζει (<> πολὺν) χρόνον, ὁ δεσπότης μάλα (= ἀγανακτεῖ)· δὲ εἰς τὸν βλέπει καί, « » φησίν, «τί ἐν νῷ ἔχει ποιεῖν ὁ δοῦλος;» Ἔπειτα πρὸς τὸν δοῦλον τρέχει καὶ αὐτὸν τύπτει. Οἱ οὖν δοῦλοι στενάζουσι καὶ λέγουσιν· «Ὦ δέσποτα, μὴ τύπτε ἡμᾶς,» ἀλλ’ (= ὅμως) ὁ δεσπότης αὐτοὺς .» Ἡ δὲ δέσποινα, «μὴ φλυάρει, ὦ ,» φησίν, «οὕτω γὰρ λέγουσιν οἱ ἀργοὶ δοῦλοι· γὰρ ποιεῖν ἐθέλουσιν, καὶ διὰ τοῦτο τὸν δεσπότην εἰ αὐτοὺς πονεῖν . ἀλλὰ σπεῦδε νῦν· (= καιρός) γάρ ἐστί σοι ὕδωρ φέρειν.» |
|