1. Κρήτη ἐστιν· Μίνως αὐτῆς ἐστιν.
2. Ἐν τῷ τῆς Κρήτης οἰκεῖ ὁ Μινώταυρος, θηρίον δεινόν.
3. Ὁ Μινώταυρος ἐστιν, ἀλλ' οὐχ ὅλος· τὸ γὰρ ἄνθρωπός ἐστιν.
4. Ὁ Αἰγεὺς (= βασιλεύς ἐστιν) ἐν ταῖς Ἀθήναις.
5. Ὁ Μίνως τὸν Αἰγέα παρέχειν βούλεται (= 7) νεανίας καὶ (= 7) (= κόρας).
6. Ὁ Αἰγεὺς τῷ Μινωταύρῳ τοὺς νεανίας καὶ τὰς παρθένους ᾽ .
7. Ὁ Θησεὺς ἐπεὶ (= παῖς οὐκέτ' ἐστίν) εἰς Κρήτην ἰέναι (= ἐθέλει).
8. Ὁ νεανίας βούλεται τὸν Μινώταυρον μηκέτι τοὺς (= φίλους) ἐσθίειν· βούλεται οὖν (= συλλαμβάνειν) αὐτοῖς.
9. Τῷ οὖν Αἰγεῖ λέγει· « φίλε, βούλομαι (= πλοίῳ ἰέναι) πρὸς τὴν Κρήτην· γὰρ τοὺς ἑταίρους.»
10. Ὁ Αἰγεὺς μάλιστα (= φόβον ἔχει), τέλος δὲ πέμπει τὸν υἱόν, αὐτῷ γὰρ .
11. Ἀλλ', (= ὅτε..., αὐτίκα) ὁ Θησεὺς εἰς τὴν Κρήτην καὶ ἐκβαίνει ἐκ τῆς , ὁ βασιλεὺς καὶ ἡ αὐτὸν .
12. Οἱ δοῦλοι ἄγουσι τὸν Θησέα εἰς τὴν τοῦ Μίνωος (= εἰς τὸ ... ἄστυ) καὶ ἐν τῷ φυλάττουσιν.
13. Τὴν τοῦ Μίνωος πόλιν Κνωσσόν.
14. Ἡ δ' Ἀριάδνη, ἐπεὶ ὁρᾷ τὸν νεανίαν, αὐτοῦ, καὶ βούλεται αὐτόν.
15. Ὁτε γίγνεται, ἡ Ἀριάδνη τῷ Θησεῖ παρέχει τὸ καὶ τὸ , ἔπειτα πρὸς τὴν ναῦν (= ἀποβαίνει).
16. Ἤδη νὺξ , καὶ ὁ Θησεὺς τὴν (<> νύξ) μένει.