Ὁ Ὀδυσσεύς, ἐπὶ τὴν Τροί πλέων καὶ δέκα μὲν ἔτη μαχόμεν, τέλος δὲ τὴν πόλ αἱρεῖ. Κελεύει οὖν τοὺς ἑταίρους ἑπομέν εἰς τὰς ναῦς εἰσβαίν καὶ οἴκαδε ἀπὸ τῆς Τροί ἀποπλεῖν. Ἐν δὲ τῇ θαλάττῃ πολλὰς συμφορ πάσχουσιν, πολλάκις μὲν χειμῶν ὑπέχοντες, πολλάκις δὲ εἰς κινδύν τινὰς μεγίστους ἐμπίπτοντες.
Ἀφικνούμεν ποτε εἰς νῆσόν τιν, ἐξερχόμεν δὲ ἐκ τῶν νεῶν δεῖπν ποιοῦσιν ἐν τῷ αἰγιαλ. Ἔστι δὲ ἐγγὺς ἄλλη νῆσος· οἱ τῷ Ὀδυσσεῖ ἀκολουθοῦντ ἀκούουσι προβάτ τε καὶ αἰγ φθεγγομένων. Τῇ οὖν ὑστεραίᾳ ὁ Ὀδυσσεὺς ἑταίρ τινὰς εἰς μίαν ναῦν εἰσβαίν κελεύει, βουλόμεν εἰς τὴν νῆσον πλεῖν καὶ γιγνώσκειν τοὺς ἐκεῖ οἰκοῦντ.
3. Ἐπεὶ ἀφικνοῦντ εἰς τὴν νῆσον, ὁ Ὀδυσσεὺς λέγει τοῖς ἐταίρ ὅτι αὐτὸς ἅμα δώδεκα ἐταίρ μέλλει εἰσιέναι εἰς τὸ ἄντρ. Ἐπεὶ εἰσερχόμεν οὐδένα ἄνθρωπ ἔνδον εὑρίσκουσιν, οἱ ἐταῖροι βούλοντ ἀποπλεῖν ὡς τάχιστα τῇ νηῒ ἀποφέροντ τὰ ποίμνια. Ὁ δὲ Ὀδυσσεὺς οὐκ ἐθέλει πείθεσθαι αὐτ, βουλόμεν γιγνώσκειν τὸν ἄνδρα τὸν ἐν τῷ ἄντρῳ οἰκοῦντ. Οἱ δὲ μάλα φοβούμεν ὅμως τῷ Ὀδυσσεῖ πείθονται μένοντ ἐν τῷ ἄντρῳ.
4. Δι’ὀλίγου δὲ ἀκούουσι μεγάλου γίγαντ εἰσερχομέν καὶ πολὺν θόρυβον ποιοῦντ· δεινός ἐστιν, ἔχων ἕνα ὀφθαλμ ἐν μέσῳ τῷ μετώπῳ. Ὅ τ’οὖν Ὀδυσσεὺς καὶ οἱ μετ’αὐτ μάλιστα φοβούμεν εἰς τὸν τοῦ ἄντρ μυχὸν φεύγουσιν· ὁρῶσι δὲ τὸν γίγαντ πρῶτον μὲν τὰ ποίμνι εἰς τὸ ἄντρον εἰσελαύνοντ, ἐπεὶ δὲ πάντ ἔνδον ἐστὶν, λίθον μέγιστ αἴροντα καὶ εἰς τὴν τοῦ ἄντρου εἴσοδ βάλλοντ, ἔπειτα τὰ ποίμνι ἀμέλγοντ καὶ τὸ πῦρ καίοντα.
5. Ὁ δὲ τὸν τ’Ὀδυσσέ καὶ τοὺς ἐταίρ ὁρῶν, «ὦ ξένοι,» βοᾷ, «τίν ὄντες πόθεν πλεῖτε;»
6. Ὁ δ’Ὀδυσσεὺς· «Ἀχαιοί ἐσμεν, καὶ ὁ χειμὼν ἐνθάδε ἐλαύνει ἡμ ἀπὸ τῆς Τροί ἐπανερχομέν οἴκαδε.»