1. Ἀλλ’ οὐ πάντ ἀποκτείνει ὁ Κύκλωψ· ὁ γὰρ Ὀδυσσεύς, ὢν ἀνὴρ πολύμητις, πρῶτον μὲν πολὺν οἶν τῷ Κύκλωπι παρέχει, ἐπεὶ δὲ ὁ γίγας καθεύδει μεθύ, ῥόπαλον μέγιστ εὑρίσκων τοὺς ἐταίρους κελεύει θερμαίν αὐτ ἐν τῷ πυρί· ἔπει δὲ μέλλει ἅψεσθαι τὸ ῥόπαλον, ἐλαύν αὐτὸ εἰς τὸν ἕνα ὀφθαλμ τοῦ Κύκλωπ.
2. Ὁ δὲ ἀναπηδᾷ, καὶ κλάζ διώκει τὸν Ὀδυσσέ καὶ τοὺς ἐταίρ εἰς τὸν τοῦ ἄντρ μυχὸν φεύγοντ· οὐδὲν δὲ ὁρᾶν δύναται, ἤδη τυφλὸς ὤν.
3. Τῇ ὑστεραίᾳ ὁ Ὀδυσσεύς, ἐπεὶ ὁρᾷ τὸν ἥλιον ἀνατέλλοντ καὶ τὸν Κύκλωπ τὸν μέγαν λίθ ἐξαίροντα ἐκ τῆς τοῦ ἄντρου εἰσόδ καὶ πάντ τὰ τε πρόβατ καὶ τὰς αἶγ ἐκπέμποντ, κρύπτων τοὺς ἐταίρ ὑπὸ τῶν προβάτ ἐκπέμπει αὐτ μετὰ τῶν προβάτ.
4. Ἀλλ’ ὁ Ποσειδῶν, ὁ τοῦ Κύκλωπ πατήρ, ἐχθρὸς αὐτῷ γίγν, οὐδ’ ἐᾷ αὐτὸν οἴκαδε ἐπανιέναι κατὰ θάλαττ.
5. Ὁ γὰρ Ὀδυσσεύς, ἀπὸ τοῦ τῆς νήσ αἰγιαλοῦ ἀποπλέων, ἐκ μέσης τῆς θαλάττ βοᾷ· «Ὦ Κύκλωψ, γίγνωσκε σεαυτὸν μὲν ὄντ δεινόν, ἐμὲ δὲ ἀνδρεῖ καὶ ἰσχυρόν. Διὰ τί οὐ καλῶς δεχόμεν τοὺς ξένους ἀφικνουμέν εἰς τὴν οἰκί σου, αὐτ ἀποκτείνεις; Ἆρα ἀγνοεῖς ὅτι ὁ Ζεὺς τοὺς ξένους αὐτῷ εὐχομέν σῴζει; Νῦν δέ σοι γίγαντ μεγάλῳ ὄντι οὐκέτι ὀφθαλμὸς οὐδεὶς ἐστιν. Ἐμοὶ δὲ αἰτίῳ ὄντι ὄνομα Ὀδυσσεὺς ἐστιν.»
6. Ὁ δὲ Κύκλωψ μέγιστον λίθον αἴρ βάλλειν βούλεται τὴν τῶν Ἀχαι ναῦν ἀποφεύγουσ. Ἀλλ’ οἱ Ἀχαιοὶ ἀποφεύγουσιν.
7. Ἀλλ’ ὁ Κύκλωψ τῷ Ποσειδῶνι πατρὶ εὐχόμεν λέγει· «Ὦ Πόσειδον πάτερ, βασιλ τῆς θαλάττης, ἐγὼ πάσχων δεινὰ ὑπὸ τοῦ Ὀδυσσέως καλ σε· βοήθ μοι, μὴ ἔᾳ αὐτ οἴκαδε ἐπανιέναι.»