|
Pygmalion vir Graecus fuit, qui pulcherrima signa ex conficiebat quae homines his verbis : “O Pygmalion” aiebant, “non solum naturam es imitatus, sed ipsa natura arte tua est!” Tandem Pygmaliōn puellae signum cōnfēcit, cui aureus capillus, oculi, rubra labra erant. Quam puellam vivam aspiciendī cupidus, Pygmaliōn (= per longum tempus) deorum templa adire solebat, quia oves bovesque volebat et deos deasque : neque enim quisquam, nisi deus, illi signo vitam dare poterat. Olim, domum reditus, quoniam nullum signum in cubiculo vidit, id ab aliquo esse putabat. Subito tamen non signum, sed formosissima puella ei visa est, cui dei animis mollitis vitam dederunt. Cuius puellae amore captus, Pygmalion post breve tempus eam . |
|