|
Latona quae a Iunone, deorum , non amabatur de Olympo in terram est. Nihili aliud (= cupiebat) nisi iratam Iunonem effugere. Neptunus precibus Latonae parvam insulam ex Oceani atque misit qui Latonem in suo sedentem ad insulae oram vexit ibique eam . Iuno autem adhuc eam persequebatur; Latona igitur insulam reliquit una cum infantibus duobus qui a Latone et Iove sunt. Quos in suo portans Latona per varias terras errabat neque quisquam cibum ei largiri volebat quamquam multum . Non solum esuriebat, verum etiam Latona, itaque laetissima cucurrit ad lacum, quem forte invenit. At agricolae illius regionis ei aquae prohibuerunt, quamquam Latona ‘aquam esse donum omnibus dicebat. Neque verbis Latonae neque miseris infantibus, qui bracchia ad eos , moti sunt; ipsi ad lacum concucurrerunt, atque aquam pedibus manibusque coeperunt. Iuppiter vero precibus Latonae auditis agricolas in convertit. |
|